Śmierć w lesie – dlaczego jest ważna i dlaczego jej nie widzimy? – o Lesie #42

Zanim zaczniemy: Obejrzeliście film przez stronę? Jeżeli uważacie, że miał sens, nie zapomnijcie wejść na YouTube i dać łapkę w górę lub udostępnić film : ) To ładnie niesie treść dalej i pomaga tworzyć nowe materiały.

Cześć!

Dzisiaj mam dla Was nieco mniej wesoły temat niż zwykle. Jednocześnie myślę, że jest to jeden z bardziej potrzebnych i zaniedbanych tematów. Obejrzyjcie film i dajcie znać w komentarzu na YouTube, co o tym sądzicie. Dodatkowo, poniżej zamieszczam:

opis historii, do której odsyłam w filmie,
niewyretuszowane zdjęcia z filmu.

Historia drastyczna – nie zachęcam do czytania, jeżeli nie macie mocnych nerwów. Poważnie.

Było to najbardziej drastyczne zdarzenie, jakie spotkało mnie w lodach Antarktyki. Przy zdarzeniu nie pojawił się gram krwi, a jednak… Ale po kolei.

Jakoś pod koniec października, w trakcie antarktycznej zimy na zboczach wzniesień Wyspy Króla Jerzego zalegały wyjątkowo duże zwały śniegu. Na tychże od jakiegoś czasu leżały samice słoni morskich z tegorocznymi cielaczkami – bo tak się mówi na młode słonie morskie. Matki spędzają z dzieciakami jakiś miesiąc. W tym czasie młode przybierają solidnie na masie. Gdy się rodzą, mają te 20-30kg, a po miesiącu 80-100. Gdy młode podrosną, matki wskakują do oceanu i więcej nie wracają do dzieciaków.

Takie bąble leżą na plaży i przebudowują zapasy tłuszczu na inne tkanki, utwardza im się układ szkieletowy itp. Jednym słowem szykują się do wskoczenia do oceanu. Trwa to kilkadziesiąt dni.

W tym czasie leżą, leżą i leżą… szczególnie początkowo nie ruszają się za wiele. Ich ciała są ciepłe same w sobie, dodatkowo ciemne, co zwiększa ich temperaturę… Śnieg pod nimi się topi, i młode centymetr po centymetrze wpadają w coraz to głębszą pułapkę.

Zwykle tylko utrudnia im to poruszanie, ale czasem leżą w wodzie. Ogólnie nie powinno to być większym problemem, bo przecież te zwierzaki większość życia spędzą w wodzie, a poza tym jeszcze kilka, kilkanaście dni i śnieg odpuści.

Zwykle.

Ale raz nałożyło się trochę więcej okoliczności…

W dole wylądowały dwa młode… śnieg się topił, dno i boki dołu okazały się nieprzepuszczalne… woda wezbrała… i jakimś nieszczęśliwym trafem jeden malec wylądował na drugim, tamując mu dostęp do powietrza. Młody zginął i zaczął się rozkładać w podgrzanej ciałem towarzysza wodzie. Ten, który był na wierzchu, nie był w stanie się wydostać.

Jakiś czas debatowaliśmy z moją koleżanką, czy pomóc młodemu pechowcowi, czy zostawić go swojemu losowi. Ponieważ byliśmy na terenie rezerwatu, ja głosowałem za tą drugą opcją. Jednak gdy koleżanka wzięła łopatę i przystąpiła do akcji ratunkowej, zdecydowałem się jej pomóc. Niestety, okazało się, że nic nie byliśmy w stanie zrobić.

Nadal ciężko mi się o tym pisze, mimo iż wiem, jakimi prawami rządzi się natura. Poniższe zdjęcie obrazuje opisaną historię.